كانجي واتانابي رجل في منتصف العمر عمل في نفس المنصب البيروقراطي الرتيب لعقود. عندما علم أنه مصاب بالسرطان ، بدأ في البحث عن معنى حياته.

ဒီရုပ်ရှင်ဟာလည်း ပစ္စုပ္ပန်မှာပဲ အနေလွန်သွားတဲ့ လူတစ်ယောက်အကြောင်းပဲလို့ ပြောရမလားပဲ။ ဇာတ်ကောင်ဟာ သူ့ဘဝကို သူပစ္စုပ္ပန်ကိုပဲတည့်တည့်ကြည့်ရင်း အနှစ်၃၀လုံး ဘာမှမပြောင်းလဲပဲ ရှင်ရင်းသာနေလာခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူ့အကန့်အသတ်ကို ရောက်လာတယ်။ သူနောက်ထပ်၆လပဲနေရတော့မယ်။ တစ်သက်လုံး သူက ပစ္စုပ္ပန်တည့်တည့်ကလွဲ ဘာကိုမှမကြည့်ဘဲ နေလာခဲ့တော့ မခက်ခဲဘူးပေါ့။ တစ်ခုရှိတာက သူ့ပစ္စုပ္ပန်မှာ နေပုံက လုံးဝအနိမ့်အမြင့် အတက်အကျ ဘာမှမရှိဘဲ တော်တော်ပျင်းဖို့ကောင်းတဲ့ ရုံးဝန်ထမ်းဘဝနဲ့ ရှင်လာတာ။ သေရတော့မယ်ဆိုတော့ အတိတ်ကိုလှည့်ကြည့်တော့လည်း ဒီနှစ်၃၀လုံး သူဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ယုတ်စွအဆုံး ညနေခင်းနေဝင်ချိန်လေးတစ်ခုကိုတောင် အရသာခံပြီး မကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး။ ရှင်လျက်နဲ့သေနည်းမျိုးနဲ့ ရှင်သန်လာခဲ့တယ်။ ဒီနေရာမှာ တစ်ချိန်လုံးသုံးလာခဲ့တဲ့ ပစ္စုပ္ပန်ဆိုတဲ့စကားလုံးကို ကျွန်တော်ပြောချင်ခဲ့တဲ့ဆိုလိုရင်းက ပစ္စုပ္ပန်ဆိုတာထက် အခြေအနေတစ်ခုမှာနေသားကျနေခြင်းလို့ ပြောရင်ပိုမှန်မလားပဲ။ နည်းနည်းတော့ ဝေဝါးသွားပြီ။ ဒီလိုဝေဝါးနေတာကိုကပဲ ရှင်သန်ခြင်းပိုဆန်နေမလားပဲ။ ထားလိုက်ပါတော့။

　　市政府市民科科长渡边堪治（志村乔饰）是名近三十年全勤的模范公务员，然而他和同事们每天忙碌却人浮于事，不知道自己在忙些什么。一帮妇女联合到市政府申请填平社区附近的臭水池，在上面建造个小公园。市民科的接待人员告诉她们要把问题反映到公园科，公园课把她们推倒建设科……，申请书转了一圈后，又被踢回市民科。 　　一个月后，渡边因身体不适，去医院被查出胃癌，时日无多。渡边回到家，感到孤独无助，儿子（金子信雄饰）只想着用老人的退休金及储蓄，到外面另辟小家庭。绝望中的渡边没有去上班，借酒浇愁。之后，请辞的女科员小田（小田切美善饰）给了渡边以启示。他打起精神，亲自督促建设社区公园。几个月后……

本片為日本電影大師黑澤明早期經典代表，以淡淡的筆觸，描述老人面對死亡的心情轉變，對現代人的冷漠亦有所批判。 故事從一個市民課長渡邊勘治展開，他於市公所工作已三十年，每天過著千偏一律的乏味生活，直到一天，他體檢時發現自己得到癌症，一下子，生活中種種細節與面貌，全都清晰起來…，包括家人對他的不友善，讓他極度失落，故領走所有積蓄、決心出走。路上，他遇上一位對他動之以情的作家，帶他去打鋼珠，讓他點滴滋味在心頭…。 輾轉，他生活中又出現一個是公所職員小田，她對他訴說心中的苦悶…，兩人的忘年情誼，竟遭到兒子誤解、指責…。孤單的渡邊勘治，一再從陌生人之處，索求溫暖…，直至他決定再回市公所，將生之慾念，化作正面的力量、造福人群，並催生了一座公園的誕生。他死後，平凡、乏味的人生，也因此有了令人懷念的理由…，可惜，這份感念，並不長久，市公所員工不幾天，又回到那冷漠、疏離的生活方式中。 這部電影中，志村喬將主人翁的淡然與孤寂，演繹得相當成功，這部黑澤明諷喻現代人的傑作，故得以深植人心。

Úředník Watanabe se dozví, že trpí rakovinou a že mu zbývá jen několik málo měsíců života. Otřesen touto zprávou, pokouší se na vše zapomenout a rozptýlit se pitím alkoholu a návštěvami ve striptýzových barech, zkrátka dohnat všechny požitky, které dosud neznal, neboť plynuly kdesi mimo něho. Když nic z toho nezabírá, hledá útočiště v práci: se vší energií se zasazuje u úřadu o zřízení dětského hřiště ve slumech. Téhož večera, kdy se koná slavnostní otevření, na hřišti umírá - konečně s pocitem klidu a naplněného života. Akiro Kurosawa na příkladu nemocného muže zkoumá vliv anonymity města na psychiku jeho obyvatel, pocity osamění uprostřed davu, odcizující pracovní podmínky. Vzdává se přitom veškeré sentimentality a dosahuje proto obzvláště jímavého účinku

Kanji Watanabe is een kantoormedewerker die, net als al zijn collega's, niets uitvoert op z'n werk. Dan ontdekt hij op een dag dat hij maagkanker heeft en nog maar een paar maanden heeft te leven. Hij besluit vervolgens om deze laatste maanden te gebruiken om het nut van zijn leven te ontdekken.

Kanji Watanabe is a middle-aged man who has worked in the same monotonous bureaucratic position for decades. Learning he has cancer, he starts to look for the meaning of his life.

Byrokraatti Watanabe, käy sairaalassa vatsavaivojen takia. Lääkäri ottaa röntgenkuvat ja havaitsee, että Watanabella on syöpä ja vain kuusi kuukautta elinaikaa. Tiedon järkyttämä Watanabe päättää elää loppuelämänsä täysillä.

Atteint d'un cancer, Watanabe, chef de service du génie civil, décide de réaliser le projet qu'il avait tout d'abord repoussé : celui d'assainir un terrain vague du quartier de Hureocho pour que les enfants puissent jouer dans un véritable jardin.

მოხუცი კაცი, რომელმაც შეიტყო მისი გარდაუვალი სიკვდილის შესახებ, რომელმაც შეიტყო მისი საყვარელი ადამიანების გულგრილობა, რომელმაც შეიტყო, რომ მისი ცხოვრება უშედეგოდ იყო გატარებული, გადაწყვეტს, რომ სათამაშო მოედანი უკაცრიელ უდაბნოში არის ის, რასაც დატოვებს. თავის შემდეგ ამ სამყაროში. სუსტი მომაკვდავი მოხუცი, მორჩილი უსიტყვო მოხელე მებრძოლი გახდა. ან ჯიუტად დაჟინებით, მოთხოვნით, ან მათხოვრობით და დამცირებით, ის გადის ბიუროკრატიული ჯოჯოხეთის ყველა წრეს. ის აგროვებს ხელმოწერებს, დადგენილებებს, ბეჭდებს. ის არ ემორჩილება ზემდგომების ბრაზს, კოლეგების დაცინვას და ბანდიტების მუქარას.

Japanischer Film von Akira Kurosawa aus dem Jahr 1952. Als Kanji Watanabe erfährt, dass er Krebs hat und nur noch weniger Wochen leben wird, beschließt er seinem Leben neuen Sinn zu geben.

Ένας ηλικιωμένος γραφειοκράτης προσπαθεί να βρει νόημα στη ζωή του, όταν πληροφορείται ότι σύντομα θα πεθάνει από καρκίνο.

קוראסאווה נוטש לרגע את סיפורי הסמוראים כדי לגולל סיפור פשוט וצ'כובי על אודות פקיד (טקאשי שימורה, 'שבעת הסמוראים') העושה את חשבון חייו העלובים, ומוכיח כי חמלה אנושית היא רגש אוניברסלי.

Ez a modern Japán körképét megrázó személyes drámába foglaló és klasszikus stílusban megelevenítő remekmű egy özvegy kistisztviselőről szól, aki megtudván, hogy gyógyíthatatlan beteg, értelmet próbál adni életének.

Il film esamina le sofferenze di un burocrate di Tokyo e la sua finale ricerca del senso delle vita. Nel cast del film brillano Takashi Shimura, che recitò in molti film di Kurosawa (il più famoso dei quali come capo ne I sette samurai), che qui interpreta il povero dipendente Kanji Watanabe.

市役所の市民課長・渡辺勘治は30年間無欠勤のまじめな男。ある日、渡辺は自分が胃癌であることを知る。命が残り少ないと悟ったとき、渡辺はこれまでの事なかれ主義的生き方に疑問を抱く。そして、初めて真剣に申請書類に目を通す。そこで彼の目に留まったのが市民から出されていた下水溜まりの埋め立てと小公園建設に関する陳情書だった……。

공무원인 와타나베 칸지는 어느 날 자신이 간암에 걸렸으며 남은 시간이 많이 않다는 사실을 알게 된다. 지금까지 그는 대단히 규칙적인 삶을 살아왔고 한번도 원칙에서 벗어난 적이 없었다. 그에게는 두 명의 자식이 있지만 그들은 이미 그에게서 한참 멀어져 있다. 남겨진 시간은 길어야 1년. 무엇을 할 것인가? 지금까지의 삶에 회의를 느낀 그는 자신의 삶이 가치 있었다는 증거가 될만한 무언가를 하기로 결심하고 버려진 땅을 공원으로 만들 계획을 세운다.

«کنجی واتانابه» (شیمورا)، کارمند قدیمی بخش بایگانی شهرداری، در می‌یابد که به سرطان معده مبتلا شده و بیش از شش ماه دیگر زنده نمی‌ماند. او ابتدا می‌خواهد تا از آخرین روزهای زندگی‌اش لذت ببرد، اما این بی فایده است و «واتانابه» می‌میرد. در مراسم یادبودش، روشن می‌شود که پیش از مرگ یک زمین بازی برای بچه‌های محله ساخته است.

Kanji Watanabe é um burocrata de longa data que não liga para nada que não lhe interesse. Quando descobre que está com cancro, decide construir um parque infantil no seu bairro, tentando descobrir um sentido para sua vida. Desengavetou o projeto de anos atrás e enfrenta diversos problemas para conseguir construir o parque infantil, começa por envolver-se com os habitantes locais, inclusive brigando com a sua família e superiores, por terem considerado que ele enlouqueceu com a notícia.

Burocrata de longa data, que não liga para nada que não o interessa, descobre que está com câncer. Decide, então, construir um playground em seu bairro, tentando descobrir um sentido para sua vida.

Старик, узнавший о скорой кончине, узнавший о равнодушии близких, узнавший, что жизнь прожита зря, решает, что детская площадка на месте зловонного пустыря — это то, что он оставит этому миру после себя. Слабый, умирающий старик, покорный, бессловесный чиновник стал борцом. То упорно настаивая, требуя, то умоляя и унижаясь он проходит все круги бюрократического ада. Он собирает подписи, резолюции, печати. Он не уступает ни перед гневом начальства, ни перед насмешками сослуживцев, ни перед угрозами бандитов.

Kanji Watanabe es un viejo funcionario público que arrastra una vida monótona y gris; sin embargo, no es consciente del vacío de su existencia hasta que le diagnostican un cáncer incurable. Con la certeza de que el fin de sus días se acerca, surge en él la necesidad de buscarle un sentido a la vida. Y cuando lo consigue se produce un cambio radical en su actitud respecto a los demás.

Kanji Watanabe es un viejo funcionario público que arrastra una vida monótona y gris, sin hacer prácticamente nada. Sin embargo, no es consciente del vacío de su existencia hasta que un día le diagnostican un cáncer incurable. Con la certeza de que el fin de sus días se acerca, surge en él la necesidad de buscarle un sentido a la vida.

Tjänstemannen Watanabe får veta att han har sex månader kvar av sitt liv. Hur ska han leva återstoden av sitt liv?

30 yılını bir masanın başında mühür basarak ve hiçbir iş yapmayarak geçirmiş olan Bay Watanabe 1 yıldan az ömrü kaldığını öğrenince, o güne dek hiç yaşamamış olduğunu hisseder. Ancak yaşama duygusunu kolay kaybetmeye niyetli değildir.

Державний службовець Ватанабе дізнався про жахливий вирок – через хворобу жити йому лишилося щонайбільше – рік. Ця звістка змусила його переглянути усе своє життя – і непорозуміння із сином, і роботу на бюрократичну бездушну машину, і лицемірство суспільства. Збагнувши, що життя змарновано, він вирішує зробити бодай одну добру справу – побудувати дитячий майданчик на місці захаращеної пустки на околиці міста. Колись покірний і безвільний чиновник перетворюється на борця – він не поступається ані перед гнівом начальників, ані перед відвертими погрозами бандитів і задля втілення своєї мрії проходить усі кола бюрократичного пекла до кінця.