一群十五岁的少年生活在一个特别的地方：一所医院的创伤楼层。米盖尔·安赫尔、丹尼和豪尔毅然接受命运的挑战，乐观地生活。除了难以下咽的饮食，他们自得其乐：结识新的病人、嘲讽女护士、深夜潜入医院的走廊、与圣保罗队举行篮球比赛。

Three friends in wheelchairs welcome a new patient at a children's hospital. Growing up together. All emotions pass the revue. Friendship and hope survive all.

Egy madridi kórház negyedik emelete tizenöt éves kamaszok nevetésétől hangos, az éjszaka pedig kész rettegés a nyugalomra vágyó nővérek számára. A négy kamasz, Miguel Ángel, Izan, Dani és Jorge fiatal koruk ellenére már több fájdalmat éltek át mint a legtöbb felnőtt: túl vannak a kemoterápián, ketten a fél lábukat is elvesztették, életük állandó helyszíne pedig hónapok óta a kórház. A fiúk azonban rájöttek, csak úgy tudják elviselni ezt az állapotot, ha együtt, teljes életet élnek. Pizzát rendelnek éjszaka, tolókocsi-versenyt rendeznek az üres folyosókon, meglesik a fiatal lányokat, és a portással zenélnek. Nem félnek kimutatni érzéseiket, tizenöt évesen olyan intenzív barátságokat és szerelmet élnek át, melyet mások talán egész életükben nem tapasztalnak meg. Bátorságukkal, életszeretetükkel a felnőttek számára is példát mutatnak.

Akcja filmu dzieje się na oddziale onkologicznym jednego z hiszpańskich szpitali dziecięcych, jego bohaterami są kilkunastoletni pacjenci w trakcie chemioterapii, często po amputacji kończyn. Choroba jednak nie zabija w nich nastoletniej, niepohamowanej niczym chęci życia. Kiedy na badania szpiku kostnego trafia do szpitala Jorge (Alejandro Zafra), zgrana już ze sobą grupa nastolatków bierze go pod swoje skrzydła. W przerwach między zabiegami ścigają się na wózkach po szpitalnych korytarzach, robią kawały lekarzom, przeżywają swoje pierwsze miłości. Antonio Mercero umiejętnie prowadzi widza od śmiechu, poprzez łzy do wzruszenia.

Miguel Ángel, Izan, Dani y Jorge, son un grupo de adolescentes que logran con su alegría desafiar el desprecio del destino y hacer soportable su convalecencia en la planta de traumatología de un hospital. “Los Pelones” descubren en este contexto la importancia de la amistad y de la pertenencia a un grupo. Pero frente a las reafirmaciones colectivas, está la identidad de cada uno reaccionando a su situación: la soledad pretendidamente autosuficiente de Miguel Ángel, el temor de Jorge al diagnóstico, los recuerdos imborrables de Izan, las inquietudes emocionales de Dani... El humor es la fuerza vital que emplean “Los Pelones” para alterar su suerte.