昭和三年（1928年），大石久子（高峰秀子 饰）到小豆岛小学的分校执教。骑着新型自行车穿着西装的大石老师给这个贫困的村落带来了新鲜的气息，分校的12个学生也对她颇具好感。某天大石掉进孩子们挖的坑，扭伤脚腕。休养期间12个孩子走上8里路来看望老师。大石因伤转回总校任教，适逢军国主义盛行期间，大石的怀疑态度令其遭到同事的鄙视。随着战争的进行，已经转到总校读书的12个孩子中有的加入军队。大石对军国教育的质疑不断加深，最终选择辞职，回家相夫教子。 战后大石老师回到分校，望着教室里陌生而纯真的面孔，想起当年12个孩子不同的遭遇，终于流下了眼泪……

Een idealistische lerares probeert haar leerlingen een positieve en optimistische kijk op de wereld mee te geven, terwijl ze beseft dat veel van hen de oorlog niet zullen overleven.

In 1928, schoolteacher Hisako Oishi takes a post on the island of Shodoshima teaching a group of twelve first grade students. In the following years, they face poverty, the rise of nationalism, and finally war.

Vingt-quatre prunelles scrutent Hisako Oishi. Elle est la nouvelle institutrice des douze élèves d'une petite île isolée. La population, d'abord réticente face à la modernité d'Hisako, se prend rapidement d'affection pour elle. Quand la guerre arrive, institutrice et élèves son séparés…

Ende der zwanziger Jahre kommt die junge Lehrerin Hisako Oishi in eine kleine japanische Küstenstadt. Sie soll dort für ein Jahr eine Klasse Erstklässler übernehmen. Doch schon bei ihrer Ankunft wird sie unfreundlich, nahezu feindselig empfangen. Ihr moderner Kleidungsstil stößt den Dorfbewohnern sauer auf, genauso wie die Tatsache, dass sie jeden Tag mit dem Fahrrad zur Schule fährt. Als sie zum ersten Mal ihrer Klasse gegenübersteht, blickt sie in vierundzwanzig helle, aufgeweckte Kinderaugen. Kinderaugen, in denen sich die ganze Lebensfreude widerspiegelt, voller Leben, voller Erwartung. Was Hisako zu diesem Zeitpunkt noch nicht weiß: Manche werden nicht mal zwanzig Jahre später schon nicht mehr am Leben sein...

Βρισκόμαστε στο 1928, εποχή όπου στην Ιαπωνία έχει ξεκινήσει μια περίοδος εθνικισμού. Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, γνωστότερης ως Σόβα, που θα κρατήσει ως το 1946, παρακολουθούμε την καθημερινότητα μιας δασκάλας. Η Χισάκο Όισι πασχίζει τα παιδιά που είναι στην επιμέλεια της να δουν μια πιο θετική άποψη του κόσμου και της δικής τους θέσης μέσα σε αυτόν, παρά το γεγονός ότι πολλά από αυτά ίσως πεθάνουν στον πόλεμο.

大石久子は昭和3年、新任教師として瀬戸内海にある小豆島の分校に赴任した。久子が受け持つことになった一年生は十二人で、みな澄んだ瞳をしていた。やがて久子は本校へ転任することになった。しかし貧しい村の教え子たちは、一人として望み通り進学することができなかった。戦争をはさんで島の分校に戻った久子は、そこでかつての教え子たちと再会する。

1928년, 쇼도지마의 분교에 젊은 여선생이 부임한다. 그녀는 점점 섬의 생활에 융화되며 12명에 불과한 학생들은 선생님께 가능한의 애정을 표한다. 학생 중 한 명인 마츠에는 우동 집에서 일을 하고 고토에는 집에 혼자 남겨진 채 폐병으로 죽어가는 등 섬의 생활은 가난하기만 하다. 전쟁이 시작되며 오이시 선생의 남편도 학생들도 차례차례 전쟁에서 죽어 가고, 오이시 선생의 딸마저도 나무에서 떨어져 죽어버린다. 패전 다음해, 오이시 선생은 다시 섬의 분교로 돌아와 옛 제자의 아이들의 담임이 되는데...

В 1928 году в сельской школе на острове Сёдо начинает работу учительница Хисако Оиси. Ее подопечные — двенадцать ребятишек из начального класса. Хисако проводит уроки на природе, вместо шаблонных гимнов разучивает с детьми народные песни. Из-за шалости одного из ребят она получает травму, и ее переводят в другую школу. Но именно там она вновь встретится со своими повзрослевшими учениками, которых — вопреки нагнетанию военного кризиса — будет учить здравому смыслу, состраданию, надежде.

1928. En la idílica isla rural de Shodoshima, la joven, brillante y motivada maestra Hisaki Oishi empieza por primera vez su tarea de profesora a cargo de doce niños de primaria, los inocentes y entrañables veinticuatro ojos que la mirarán en su primer año formativo de escuela. Al principio, los métodos de enseñanza poco ortodoxos de la nueva maestra y su moderna visión de chica de ciudad provocan cierto recelo en la comunidad pero pronto niños y adultos caen bajo su irresistible encanto. Al cabo de los años, la inminente guerra cambiará sus vidas para siempre.

En ny lärare kommer cyklande till den lilla skolan på ön; med sig har hon moderna idéer och hon blir snabbt mycket omtyckt av sin skolklass. När barnen sedan växer upp och det sinojapanska kriget bryter ut förändras omständigheterna och övärldsidyllen slås i bitar.