Rigoletto is de gebochelde wrede en meedogenloze nar aan het hof van Mantua folie bij zijn cynische en machtige meester, een gewetenloze rokkenjager. Rigoletto stimuleert en verwelkomt de Duke's veroveringen, bespot meedogenloos zijn slachtoffers, totdat hij ontdekt dat de hertog zijn eigen dochter heeft ontvoerd, de enige persoon van wie hij echt houdt. Ondanks Rigoletto's eigen immoraliteit en kwaadaardigheid, voelen we de toewijding hij voor zijn dochter en zijn afschuw voor de despotische wereld die hij zelf heeft helpen creëren.

In Rigoletto, the deformed figure of the hunchbacked jester at the Mantuan court acts as a foil to his cynical and powerful master, an unscrupulous philanderer contrasted with his cruel and unforgiving fool. Rigoletto encourages and welcomes the Duke's conquests, pitilessly mocking his victims until he discovers that the Duke has abducted the one person he genuinely loves, his own daughter. As a result, the character of the court jester is transformed into a tragic figure who, in spite of his evident immorality and malice, allows us to sense the devotion he feels for his daughter and his horror at being destroyed by the same despotic world as that which he himself has helped to create.