阳子（一青窈）表面看来是个温文有礼的传统女性，却有前卫出格的思想，台北教书生涯让她收获了尚在腹中的胎儿，并就是否将他（她）生下与父母产生矛盾——她不认为孩子一定要有爸爸。小书店老板也是阳子朋友的肇（浅野忠信）虽喜欢她，但因没作好承担责任的思想准备，并没在阳子人生最困顿时伸来一双及时的手。作为纪念小津诞辰100周年而拍的该片，没能复制小津镜头下的东京景象（因为已经消失），却复制了小津电影里安静恬美的意境和隐忍克制的情感。但时间毕竟流过了几十年，隐忍情感的角度已有很大的转变。

侯孝賢受日本之邀所執導的小津安二郎百年誕辰紀念之作，影片結合侯孝賢與小津安二郎兩位世界電影大師相似卻又迥異的寫實風格，以日本國內罕見的拍攝手法及觀點，重新凝視現代東京的生活樣貌。自由作家陽子（一青窈）與經營古書店的肇是經常一同消磨時間的好朋友。某日，陽子發現自己懷孕了，對象可能是個台灣男人。陽子的父母對於女兒執意選擇單親媽媽這條路，感到十分擔憂﹔同時，喜歡陽子的肇無法清楚向陽子表達自己的好感。於是，日復一日，陽子的心裡掛念著家人的事、肇的事、還有那個即將來臨的新生命．．．保有侯孝賢一貫「尊重客體」的寫實風格，看似隨意的鏡頭，卻蘊藏無比豐富的美學構思與文化深意。淺野忠信為本片所繪製的鐵道都市圖，一青窈飽滿成熟的歌聲，江文也高齡卻仍健談的妻子，充滿歷史懷舊的Erica咖啡店、舊書店與鐵道站，都成為片中的一部份。

Making her way through life by forming superficial relationships, Yoko keeps everyone at arm's length, whether it's her father and stepmother or Hajime, the owner of a small bookstore who could be the father of her unborn child. Yoko seems most at home when she's riding the train, speeding around the city with only her thoughts to entertain her.

Yoko, une jeune journaliste japonaise, revient à Tokyo après un séjour à Taïwan. Élevée par son oncle au divorce de ses parents, Yoko reprend contact avec son père et sa belle-mère. Peu après ces retrouvailles, elle leur annonce qu'elle est enceinte d'un Taïwanais, et qu'elle a la ferme intention d'élever seule son enfant. Son père et sa nouvelle épouse se montrent très inquiets de cette décision…

יוקו, עיתונאית פרילנסית, העושה תחקיר על האגדה המוסיקלית ביפן ג'יאנג און-יה, מתיידדת עם היימה, בעל חנות ספרי יד שניה. הם מבלים שעות רבות יחדיו בבתי הקפה ותחנות הרכבת של האיזור. יוקו מרגישה שהיא יכולה לספר להיימה השקט והרגוע הכל. כשהיא איתו, היא חווה שלווה בלתי רגילה, רוגע של הנפש. מצידו, היימה אוהב את יוקו עמוקות, אך נשאר בשתיקתו. יוקו, שגדלה בהוקאידו אצל דודה הכמעט עיוור, נהנית כעת מיחסים טובים עם אביה ואימה החורגת. אך כשהיא חוזרת ומבשרת להם שהיא בהריון, ואין לה כל כוונה להתחתן עם אבי הילד הטיוואני, הם מודאגים לעתידה. היימה גם הוא מופתע מוידוייה, אך כהרגלו הוא לא יכול לבטא את רגשותיו. בתוך כל המערבולת, יוקו מקבלת הודעה שדודה בהוקאידו יעבור בקרוב ניתוח עיניים. בהדרגה, יוקו מתחילה להעריך מחדש את הכול, את חייה, את משפחתה, את העובר הגדל בתוכה.

A japán filmtörténet egyik legnagyobb alakja, Ozu Jaszudzsiro életműve inspirálta Hsziao-hszien Hou poétikus filmdrámáját, melynek főszereplője egy japán riporterlány, aki magányosan él a nagyvárosban. Folyton utazik, élete jó részét vonatokon tölti. De mindegy hol van, mindenütt magányos. Gyermeket vár, de nem akar összeköltözni az apával, és már a szüleivel is kevés dolog köti össze. Mindennapjai nagy tragédiák és izgalmak nélkül zajlanak, de az igazi boldogság és az felszabadult öröm is kerüli.

資料探しに古書店街へ出向くうちに親しくなったフリーライターの陽子（一青窃）と、古書店二代目の肇（浅野忠信）。肇は陽子に想いを寄せているが、その気持ちを伝えられずにいた。ある日、高崎の実家に帰省した陽子は両親に妊娠していることを告げる。

다큐멘터리 작가인 요코는 대만에 연인을 두고 있고 임신도 하였지만 결혼을 할 생각은 없다. 그녀의 절친한 친구인 고서점 주인 하지메와는 고민도 털어놓는 허물없는 사이이다. 영화는 이들을 중심으로 일상적인 이야기들을 펼쳐낸다. 허우 샤오시엔은 오즈에 대한 경의를 표하지만, 자신의 눈으로 오늘날의 일상을 바라 보는데에 더 충실한 모습을 보이고 있다. 특히, 허우 샤오시엔은 전철을 일본인들의 일상의 가장 전형적인 공간으로 바라보고 있다. 그리고, 그는 그 전철에 많은 의미를 부여하고 있다. 허우 샤오시엔은 ‘전철’이라는 일상적 공간을 이방인의 눈으로 ‘기록’하고자 하는 의도를 분명하게 드러내고 있는데, 그의 ‘현재의 기록’은 오즈가 당대의 일상을 기록한 것과 같은 맥락에서 읽을 수 있다. 요코의 직업이 다큐멘터리 작가라는 점, 그리고 고서점 주인이면서 시간 나는대로 전철과 전철역 주변에서 들려오는 모든 소리를 녹음기에 기록하는 하지메의 모습에서 허우 샤오시엔의 의도를 읽을 수 있다.

Piękny, melancholijny film o przyjaźni, tęsknocie za przeszłością, dorastaniu do trudnych wyborów, przesycony ciepłem i nadzieją. Młoda dziewczyna, Yoko (Yo Hitoto), rozpakowuje walizkę po powrocie z podróży. Nieśpiesznie wiesza na wieszakach kolejne bluzki, swobodnie porusza się po pokoju dotykając ulubionych rzeczy, przyjacielsko rozmawia przez telefon ... czas płynie. Yoko jest pisarką. Pisze książkę o Wen Ye Jiangu, tajwańskim kompozytorze, który kilkadziesiąt lat temu mieszkał przez pewien czas w Tokio. W zbieraniu materiałów do publikacji towarzyszy jej Hajime (Tadanobu Asano), introwertyczny antykwariusz, którego wielką pasją są pociągi. Hajime cały wolny czas poświęca na nagrywanie ich odgłosów, tworzy grafikę nimi inspirowaną i zna dokładne rozmieszczenie i usytuowanie poszczególnych linii w Tokio. Tych dwoje ludzi przemierza powoli kolejne ulice, rozglądając się z nostalgią po starych dzielnicach Tokio.