Удзел у карціне такога выдатнага акцёра, як Аляксея Пятрэнка, толькі пагаршае сітуацыю расчараванні. Бо буйныя акцёры цікавыя самі па сабе. Мы глядзім Пятрэнка ў ролі Сталіна, дзівімся яго таленту і руйнуецца цэласнасць успрымання экраннага відовішча. Справа, відавочна, у тым, што галоўным чалавекам у кіно з'яўляецца ўсё ж рэжысёр. І калі б Міхаіл Пташук знайшоў пераканаўчую кінематаграфічную форму рэалізацыі сцэнарнага матэрыялу, папрокаў у запозненым можна было б пазбегнуць. А так - сучаснымі выглядаюць толькі кашмарныя рэкеціры, якія ў фінале забіваюць няшчасных герояў, якія вырашылі ў новае рынкавае час зарабіць, стварыўшы своеасаблівую агітбрыгаду, што езьдзілі па гарадах і вёсках і прадстаўляе жывыя карцінкі з жыцця дзеячаў савецкай гісторыі.

An entrepreneurial young man organizes an unusual cooperative. Its members are doubles of prominent political figures, each of whom left a noticeable mark in Russian history. Like the propaganda teams of the recent past, this team travels around the country. Everyone communicates with the people in accordance with their image, and often the audience perceives the double as its prototype - and reacts accordingly ...

Мы смотрим Петренко в роли Сталина, поражаемся его таланту и разрушаем целостность восприятия экранного зрелища. Дело, очевидно, в том, что главным человеком в кино является все же режиссер. И если бы Михаил Пташук нашел убедительную кинематографическую форму реализации сценарного материала, упреков в запоздалости можно было бы избежать. А так - современными выглядят лишь кошмарные рэкетиры, которые в финале убивают несчастных героев, решивших в новое рыночное время заработать, создав своеобразную агитбригаду, ездящую по городам и весям и представляющую живые картинки из жизни деятелей советской истории.