Op 15 augustus 1945, na de officiële overgave van het Japanse rijk, leidde admiraal Matome Ugaki de laatste piloten van de Special Attack Force over de Stille Oceaan, om daar op Amerikaanse schepen te botsen. Vijfendertig jaar later komen de mannen die de vliegtuigen hebben onderhouden nog steeds bijeen voor hun jaarlijkse diner. Nu ze zich hebben gevestigd in civiele banen - tandarts, bakker, taxichauffeur, verzekeringsagent - en met kinderen en kleinkinderen, betreuren ze het verval van de traditionele Japanse waarden. Er wordt sterke drank genuttigd, er wordt geproost op de nagedachtenis van de heroïsche doden en oude rivaliteit komt weer bovendrijven. De ontevredenheid van de overlevenden over het naoorlogse leven komt tot een hoogtepunt wanneer Tokkotai, de piloot van de luchtvaartmaatschappij, in een moment van dronken inspiratie besluit tot een symbolisch gebaar om te laten zien dat de kamikazegeest voortleeft.

On August the 15th, 1945, after the official surrender of the Empire of Japan, Admiral Matome Ugaki led the last Special Attack Force pilots across the Pacific, to crash into American ships. Thirty-five years later, the men who serviced the aeroplanes are still meeting up for their annual dinner. Now settled into civilian jobs - dentist, baker, taxi-driver, insurance salesman - and with children and grandchildren, they bemoan the decay of traditional Japanese values. Hard liquor is imbibed, toasts raised to the memory of the heroic dead, and old rivalries resurface. The survivors' dissatisfaction with post-war life comes to a head when, in a moment of drunken inspiration, Tokkotai the airline pilot decides on a symbolic gesture to show that the kamikaze spirit lives on.