In the hot summer of 1917, the nineteen-year-old peasant Georgy Zakareishvili left his village in search of work and, settling on a French ship, soon found himself in Paris, where he married a Frenchwoman. Modest wealth, beloved wife, sons and a faithful friend helped him to endure separation from his homeland. When the opportunity came to his homeland, George was already old and could not postpone the upcoming meeting with his native Georgia. He tried to convey his love to his grandson George: he sang folk songs, taught Georgian, talked about the people of his village. And now, in fulfillment of his grandfather’s orders, George the Younger took his ashes to his homeland...

1917 წლის ცხელ ზაფხულში ცხრამეტი წლის გლეხი გეორგი ზაქარეიშვილი სამუშაოს მოსაძებნად დატოვა თავისი სოფელი და, ფრანგულ გემზე დამკვიდრებისთანავე, მალევე პარიზში გამოჩნდა, სადაც იქორწინა ფრანგ ქალზე. მოკრძალებული სიმდიდრე, საყვარელი ცოლი, ვაჟები და ერთგული მეგობარი დაეხმარნენ მას სამშობლოდან განცალკევებაში. როდესაც შესაძლებლობა მიეცა სამშობლოში, გიორგი უკვე მოხუცი იყო და ვერ გადადო მოახლოებული შეხვედრა მშობლიურ საქართველოსთან. იგი შეეცადა თავისი სიყვარული გადასცა თავის შვილიშვილს გიორგის: მან მღეროდა ხალხური სიმღერები, ასწავლა ქართული, ესაუბრა თავის სოფლის ხალხს. ახლა კი, ბაბუას ბრძანებების შესრულებისას, გიორგი ახალგაზრდა თავის ფერფლს აიღებდა სამშობლოში...

Жарким летом 1917 года девятнадцатилетний крестьянин Георгий Закареишвили в поисках заработков покинул свою деревню и, устроившись матросом на французский корабль, вскоре оказался в Париже, где женился на француженке. Скромный достаток, любимая жена, сыновья и верный друг помогали ему переносить разлуку с родиной. Когда появилась возможность приехать на родину, Георгий был уже стар и не смог перенести предстоящую встречу с родной Грузией. Своему внуку Георгию он старался передать свою любовь: пел народные песни, учил грузинскому языку, рассказывал о людях своего села. И теперь, выполняя наказ деда, Георгий младший повез его прах на родину...