Op de uiterste westkaap van Normandië, Cap de la Hague, leeft de 75-jarige Paul Bedel al zijn leven lang als boer, samen met zijn twee zussen die net als hij ongetrouwd zijn. Paul is zo krom als de bomen in het heuvelige land waar de zee wild omheen spoelt. Hij trekt in de ochtendnevel zijn karretje voort, met op de verre achtergrond de nucleaire centrale die veertig jaar geleden de streek voorgoed veranderde. Boeren verlieten de landbouw om er te gaan werken, maar Paul en zijn zussen bleven zaaien, maaien en cider maken zoals ze dat altijd al hadden gedaan. Nooit ging hij mee met de modernisatie, liever sleutelt hij eindeloos aan zijn haperende machinepark: een hooibalenmaker uit 1956, een maaimachine uit 1945 en een roestige dorsmachine uit 1937. Toch komt ook voor Paul eens het moment om te stoppen...

Paul Bedel will be 75 soon. He's and old bachelor, a peasant, a fisherman and a verger. He lives in a farm from another time with his two sisters, also unmarried. This year, they will retire : « Our lives will be filled with emptiness ». Their territory is the Cape of la Hague. The air is bracing, the wind is unpredicable, the granit is rough, and the horizon without boundaries. In here, Paul resisted to modernity, keen to preserve and improve his link to nature.

Paul Bedel aura bientôt soixante quinze ans. Il est vieux garçon, paysan, pêcheur et bedeau. Il vit dans une ferme d'un autre âge avec ses deux sœurs cadettes, célibataires elles aussi. Cette année, ils raccrochent : "Ça va faire un vide dans le paysage...". Leur territoire, c'est le cap de la Hague. L'air y est vif, les vents imprévisibles, le granit rugueux, l'horizon immense. Ici, Paul a résisté aux sirènes de la modernité, soucieux de préserver et cultiver son lien à la nature. Au XXIe siècle, il nous l'offre en héritage..