Athanasia, Theodoros, George and Chrysoula live and move around Zefyri, Menidi and the wider region. They no longer live in chattels and camps, but in a modern urban environment, each according to what they can afford. Their children and grandchildren are trying to educate themselves. Through small stories about their lives, each of them slowly unfolds his own special personality. They become people with dreams, hopes and disappointments, but also with an ancestry that has importance.

Η Αθανασία, ο Θόδωρος, ο Γιώργος, η Χρυσούλα ζουν και κινούνται στο Ζεφύρι, στο Μενίδι και στην ευρύτερη περιοχή. Δεν μένουν πια σε τσαντίρια και καταυλισμούς, αλλά σε ένα σύγχρονο αστικό περιβάλλον, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους προσπαθούν να μάθουν λίγα γράμματα. Μέσα από μικρές ιστορίες που μας αφηγούνται για τη ζωή τους, ξεδιπλώνει σιγά-σιγά ο καθένας τους τη δική του, ιδιαίτερη προσωπικότητα. Γίνονται πρόσωπα με όνειρα, ελπίδες και απογοητεύσεις, όπως ο καθένας μας. Αλλά και με μια καταγωγή που έχει ιδιαίτερο βάρος – “…άμα δεν έχεις φτερά να πετάξεις, πώς θα πετάξεις; ” μονολογεί κάποια στιγμή η Αθανασία.