Stanisław Różewicz was a Polish film director and screenwriter. He directed 26 films between 1947 and 1989. His 1967 film Westerplatte was entered into the 5th Moscow International Film Festival where it won a Silver Prize. His 1985 film Woman in a Hat was entered into the 14th Moscow International Film Festival where it won the Silver Prize. He was a younger brother of Polish poet, dramatist and writer Tadeusz Różewicz.

Brat poety i dramaturga Tadeusza Rużewicza. Wyreżyserował ponad 20 filmów fabularnych, z których większość została nagrodzona na krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych. Od 1946 pracował jako asystent reżysera przy realizacji filmów dokumentalnych, a następnie fabularnych. Był dyrektorem artystycznym stowarzyszenia filmowego „Thor” (1970-1971 i 1972-1980). W latach 1955-1971 wykładał w łódzkiej szkole filmowej. W 1954 nakręcił swój pierwszy film fabularny - "Hard Love" - ​​typową dla socrealizmu taśmę produkcyjną. Następnie zwrócił się do epoki II wojny światowej. Jej wydarzeniom poświęcone są filmy Wolne Miasto (1958, nagroda MFF w Wiedniu), „Westerplatte” (1967, nagroda MFF w Moskwie) oraz „akt urodzenia” (1961, nagroda MFF w Cannes, Wenecja). . Wpływowi wojny na życie i świadomość ludzie. Szczególne miejsce w twórczości Ruzewicza zajmuje film Pasja (1978, Grand Prix Krajowego Festiwalu Filmowego w Gdyni), w którym reżyser zwrócił się do bolesnego i mało znanego epizodu w polskiej historii: rewolucji 1846 roku. Stopniowo ulubionym gatunkiem reżysera stał się kameralny dramat psychologiczny, ukazujący ludzką samotność, nieumiejętność dostosowania się do ogólnie przyjętych reguł, stereotypów, niezrozumienie nawet w gronie najbliższych („Miejsce na ziemi”, 1959, nagroda MFF w San Sebastian); „Głos z innego świata”, 1962; "Samotność razem", 1968; "Drzwi w murze", 1973, nagroda MFF w San Sebastian). Najsłynniejszym z najnowszych filmów reżysera jest „Kobieta w kapeluszu” (1984, nagrody na Ogólnopolskim Festiwalu Filmowym w Gdańsku i na MFF w Moskwie). Ostatnim filmem fabularnym Rużewicza jest „Nocny gość” (1989), po którym reżyser przeszedł na filmy dokumentalne, kręcąc kilka filmów o swojej młodości i braciach (Tadeuszu i Januszu, którzy zginęli na wojnie).

Брат поэта и драматурга Тадеуша Ружевича. Снял более 20 художественных фильмов, большинство из которых отмечено на национальных и международных кинофестивалях. С 1946 года работал ассистентом режиссёра на съёмках документальных, а затем и художественных фильмов. Был художественным руководителем творческого кинообъединения «Тор» (1970-1971 и 1972-1980). В 1955-1971 преподавал в киношколе в Лодзи. В 1954 году снял свой первый художественный фильм - «Трудная любовь» - типичную для соцреализма производственную ленту. Затем обратился к эпохе Второй мировой войны. Её событиям посвящены фильмы «Вольный город» (1958, приз МКФ в Вене), «Вестерплятте» (1967, приз МКФ в Москве) и «Свидетельство о рождении» (1961, приз МКФ в Канне, Венеции). Влиянию войны на жизнь и сознание людей посвящены также фильмы «Три женщины» (1956), «Опали листья с деревьев» (1975, приз Национального кинофестиваля в Гданьске), «Рысь» (1981). Особое место в творчестве Ружевича занимает фильм «Страсть» (1978, гран-при Национального кинофестиваля в Гдыне), в котором режиссер обратился к болезненному и малоизвестному эпизоду польской истории: революции 1846 года. Постепенно излюбленным жанром режиссёра стала камерная психологическая драма, показывающая человеческое одиночество, неприспособленность к общепринятым правилам, стереотипам, непонимание даже в кругу самых близких людей («Место на земле», 1959, приз МКФ в Сан-Себастьяне); «Голос с того света», 1962; «Одиночество вдвоём», 1968; «Дверь в стене», 1973, приз МКФ в Сан-Себастьяне). Самый известный из последних фильмов режиссёра - «Женщина в шляпе» (1984, призы Национального кинофестиваля в Гданьске и МКФ в Москве). Последний художественный фильм Ружевича - «Ночной гость» (1989), после которого режиссёр переключился на документальное кино, сняв несколько картин о своей молодости и братьях (Тадеуше и Януше, погибшем на войне).