W teatrze debiutowała w 1921 r. (stołeczny Teatr Dramatyczny, w którym spędziła jeden sezon). Latem 1922 r. grała w objazdowym teatrze, który pokazywał swe przedstawienia m.in. w Płocku i Brześciu, a od nowego sezonu była aktorką Teatru Miejskiego w Lublinie. Kolejne sezony spędziła w Krakowie (Teatr Bagatela, 1923/1924) oraz w Warszawie (Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego, 1924/1925). Latem 1925 występowała w Teatrze „Szkarłatna Maska”, a od nowego sezonu związała się na sześć sezonów z Teatrem Miejskim w Łodzi (sezony 1925/1926 do 1930/1931). Latem 1931 r. grała w spektaklach objazdowych Rewii Artystów Scen Warszawskich, a jesienią wróciła to stolicy. Pierwszy sezon spędziła w Teatrze Ateneum, kolejny − w Teatrze Kameralnym. Wcześniej, latem 1932 r., występowała w programach kabaretu „Banda”, dla którego teksty pisał m.in. Marian Hemar. Udzielała się również w kabarecie „Femina”. W latach 1935−1936 gościnnie występowała na scenach w Kaliszu, Poznaniu i we Lwowie. Sezon 1936/1937 przypada na ponowny angaż w łódzkim Teatrze Miejskim, a następny − w warszawskim Teatrze Ateneum.

W czasie wojny występowała w Teatrze Wojska Polskiego w Lublinie (lata 1944−1946), a następnie w Łodzi.

Po zakończeniu wojny, w latach 1946−1949, pracowała w Teatrze Kameralnym w Łodzi. W 1949 r. trafiła do warszawskiego Teatru Współczesnego, gdzie pozostała do końca życia (w okresie połączonej dyrekcji 1954−1957 także na scenie Teatru Narodowego).

Wśród najwybitniejszych powojennych dokonań teatralnych Ireny Horeckiej wymieniane są[2] m.in. role Gospodyni w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (1944), Amandy w Szklanej menażerii Tennessee Williamsa (1947), Akuliny Iwanownej w Mieszczanach Maksima Gorkiego (1951), Wdowy w Ich czworo Gabrieli Zapolskiej (1952), tytułowa w Pensji pani Latter na podst. I tomu powieści Emancypantki Bolesława Prusa (1954), Elżbiety w Marii Stuart Friedricha Schillera (1955) oraz Betty Dulfeet w wybitnej realizacji Kariery Artura Ui Bertolta Brechta, gdzie zagrała u boku Tadeusza Łomnickiego (1962).