Every time a daughter was born, the father of Eleni, Asimina and Froso planted a poplar tree at the edge of their orchard to commemorate the arrival of the new child. As they grew and grew tall and slender, he boasted of them as his daughters. In the proudest poplar, however, Helen's poplar, a swarm of wild bees had already nested. "You will be happy, my daughter, and life will be as sweet as this honey. You'll see," her father used to tell her. But, the years passed and Eleni looked at the poplar and listened to the hum... "How do you know, father... How do you know that life has written only bitterness for my root".

Κάθε φορά που γεννιόνταν μία κόρη ο πατέρας της Ελένης, της Ασημίνας και της Φρόσως φύτευε και μία λεύκα στην άκρη του περιβολιού τους για να τιμήσει τον ερχομό του νέου παιδιού. Όσο αυτές μεγάλωναν και έστεκαν ψηλές και λυγερόκορμες, τόσο τις καμάρωνε σαν τις κόρες του. Στην πιο περήφανη λεύκα, όμως, στη λεύκα της Ελένης, ένα σμήνος από άγριες μέλισσες είχε πια φωλιάσει. «Τυχερή θα είσαι, κόρη μου, κι η ζωή θα είναι γλυκιά σαν τούτο εδώ το μέλι. Θα δεις», της έλεγε ο πατέρας της. Όμως, τα χρόνια πέρασαν και η Ελένη κοιτούσε τη λεύκα και αφουγκραζόταν τον βόμβο… «Που να ‘ξέρες, πατέρα… Που να ‘ξέρες πως η ζωή μόνο πίκρες έχει γράψει για το ριζικό μου».

Tres hermanas que intentan evitar que un hombre viole a su hermana menor lo matan en una noche de bodas.