"Better to die of cancer than of hunger," are words you may well hear on Priolo beach in Sicily. In the shadows of the lovely city of Syracuse lies one of Europe's largest petrochemical complexes. 70 years after the arrival of the first refineries, the area seems to have been abandoned to its fate as poison taints the sky, water and land. Woven around fragments supplied by residents who resist, are resigned or choose to look the other way, the film Toxic Sicily sets out to tell the tale of a place sacrificed on the altar of progress, modernity and globalisation.

En Sicile, dans l’ombre de la belle Syracuse, bat le poumon d’un des plus grands complexes pétrochimiques d’Europe. 70 ans après l’arrivée des premières raffineries, le territoire et les hommes semblent aujourd’hui livrés à eux-mêmes dans l’empoisonnement du ciel, de la mer et de la terre. « Mieux vaut mourir d’un cancer que mourir de faim », entend-on sur la plage qui borde la raffinerie. Dans un contexte d’omerta, le film donne à entendre des voix qui luttent, se résignent ou simplement survivent au sein d’un territoire sacrifié sur l’autel du progrès et de la modernité.

'Het is beter om aan kanker te sterven dan aan honger', zijn woorden die je misschien wel hoort op het strand van Priolo op Sicilië. In de schaduw van de mooie stad Syracuse ligt een van Europa's grootste petrochemische complexen. Zeventig jaar na de komst van de eerste raffinaderijen lijkt het gebied aan zijn lot te zijn overgelaten, terwijl gif de lucht, het water en het land aantast. Geweven rond fragmenten aangeleverd door bewoners die zich verzetten, berusten of ervoor kiezen de andere kant op te kijken, wil de film Toxic Sicilië het verhaal vertellen van een plek die is opgeofferd op het altaar van de vooruitgang, de moderniteit en de mondialisering.