Første sesong av Flus var ei positiv overrasking – lett og underhaldande sjølv om det handla om kriminalitet og skurkar. Det var noko med tonen, musikken og estetikken frå 1990-talet som gjorde at det heile fekk ein leiken og ufarleg stemning, meir moro enn mørkt.

Andre sesong prøvde eg meg så vidt på, men den dystre og alvorlege tonen slo imot meg med ein gong. Humoren som gjorde første runde så frisk, var nesten borte, og eg kjende fort at dette ikkje var for meg. Eg hoppa av før eg rakk å kome inn i historia.